Rozdział 7

- O tak. Tego mi teraz trzeba.- westchnęłam i dalej relaksowałam się, leżąc sobie w wannie, wypełnionej po brzegi wodą. Na około róże, w powietrzu słodki ale nie przesadzając zapaszek.
Normalnie marzenie każdej dziewczyny.
Cisza... Spokój... Odizolowanie się od wszystkich problemów i... dobijanie się do drzwi...
Zaraz, co!?
- Amy. Otwieraj kurwa te drzwi albo je wywarzę.- po głosie stwierdzam, że to...
Arrogant! A któż by inny?
- Że co, słucham?- co za debil. Jak On jest w łazience to mu nie przeszkadzam, a On? Drań jeden!
- Nie chcesz po dobroci, to tak nie będzie.
Co!?
Na razie nic nie słyszę, więc chyba sobie od puścił. I dobrze.
BUM,BUM,BUM!!!
WTF!?
- Co tam się dzieje, do jasnej ciasnej?
- Ostrzegałem.- o matko jedyna.
- Harry, przestań!- na chwilę ucichło. Może się opamiętała?
Znów wali.
No to chyba jednak nie -_-
- Harry, no! Ja siedzę w wan...- nie dokończyłam, bo w łazience ukazał się Arrogant.
Jak!? Ugh.. Teraz to nie jest ważne, bo ważniejsze jest to, że jestem teraz w wannie cała goluteńka! Szlag by go trafił w końcu!
Ja, oczywiście, jak najszybciej się dało zbierałam pianę, która pływała sobie na wodzie i "otuliłam się" nią.
- Co ty robisz!?- boże... Ile twoja matka musiała jeść śniegu, żeby urodzić takiego bałwana?
- Weź się tak nie drzyj, bo mi uszy uciekną.- spojrzałam na niego, a jemu para ze złości uszami ale i też nosem prawie, że wylatywała.
Miał całą czerwoną twarz, czarne oczy, a linie szczęki na jego twarzy mocno się zarysowały.
Ups... Wkurzyłam go. Ale jakoś dobrze się z tym czuję. Może to dlatego, że potrzebuję się wyżyć na kimś. To pewnie przez śmierć mojej matki.
I calutki dobry humor wyparował, a zastąpiła go złość. Ale oczywiście nie na mamę tylko Jego.
- Liczę kurna do 10, a Ciebie ma tu nie być, rozumiesz!?- chwyciłam za ręcznik, wyprostowałam ręce razem z ręcznikiem, powoli wstałam, następni się nim owijając. Wyszłam z wanny i miałam gdzieś, że kapie ze mnie woda i ewentualnie mogę się przewrócić. Teraz moim jedynym celem było wykurzenie Harolda z mojej łazienki.
Stanęłam na przeciwko niego i wyczekiwałam aż ON wyjdzie.
- Słuchaj mnie uważnie Amelia.  Jakim prawem chodzisz z Louis'em.
- Wiesz co? Sama nie wiem, bo na razie to stoję i to z tobą, więc sam sobie odpowiedz na to pytanie.- jaki tempak. Myśli, że ja się go przestraszę?
Żenada.
- Nie przeginaj pały!
- Nie mogę, bo jej nie mam- i oczywiście mój uśmieszek numer 5.
A jego mina?
Bezcenna.
- Masz iść i zerwać z Louis'em albo pożałujesz!
- Hahahahaha!- nie ma to jak wyśmiewać się komuś w twarz!- Ojej! Już się boję, a tak w ogóle... Jakim cudem Lou się wziął u nas w domu?
- Takim cudem- wykonał jakieś dziwne ruchy, których nawet je nie potrafię "odczytać" i sobie poszedł.
No nareszcie.
Nie wiem jak długo wytrzymałaby z nim i jego gadaniem. Jest mega wkurzające!
On ma w sobie to coś.
Coś... co strasznie wszystkich denerwuje. To się nazywa talent!
- Hm... Ciekawe czy z tym: "jak nie to pożałujesz" to była na poważnie. No nic.- zaczęłam się ubierać, kiedy nagle coś mi zaświtało.
CO JA DO JASNEJ CHOLERY WYPRAWIAM!?
Przecież mam zdobyć jego zaufanie, a nie go odpychać. Chyba muszę na poważnie porozmawiać z Lou, Perrie, bratem. Chyba ich w to wtajemnicze, bo ich też już denerwuje jego ciągłe "bawienie się" dziewczynami. Tak nie może być.
To nigdy nie miało prawa się stać.

*** Ranek ***

- Gdzie my idziemy?
- Nie mam pojęcia.- schodzę właśnie ze swoją klasą do jakiegoś podziemnego tunelu. Naszym "przewodnikiem" jest pani od dodatkowego angielskiego(?)
Nagle się zatrzymujemy. Okazuje się, że doszliśmy do końca. Pani krzyczy na cały głos:
- Proszę się ustawić w pary! Będę was liczyła!-
Co?
Przecież nie mamy pięciu lat. A tak w ogóle to... Gdzie ja jestem!?
- Amy! Idź szybko do obory i przyprowadź tu resztę.
- Tak proszę pani.- odpowiedziałam chociaż wcale tego nie chciałam. Tu coś jest nie tak.
Szybkim krokiem skierowałam się do obory.
No ale... Dlaczego do obory!? To jakieś pokręcone.
Czuję, że jestem w środku tego ciała ale nie mogę nic zrobić. To trochę przypomina mi film "Intruz".
Wchodzę do obory i widzę kolegów, koleżanki i... nowego chłopaka. Widziałam go kiedyś. Lecz tylko raz. Chyba w jakiejś gazecie. Nigdy z nim nie rozmawiałam. Poczułam po chwili, że ciało w którym jestem zaczyna płakać. Tylko dlaczego!?
Mimowolnie zaczęłam iść w jego stronę. Przytuliłam się do niego i powiedziałam coś co mnie zdziwiło.
- Nathan... Zrobisz mi.... kanapkę?-
Jaki Nathan!?
Jaka kanapka!?
Chcę coś powiedzieć.... wytłumaczyć... ale nie mogę. To tak, jakby ktoś odebrał mi ten cenny dar mowy, co jest straszne.
Patrzę na chłopaka o imieniu Nathan. Obserwuję każdy jego ruch. Po chwili słyszę jego cudowny głos:
- Oczywiście.- przytuliłam się do niego, co znowu nie było moim czynem, a on zaczął znikać...
- Nathan! Nathan! Nathan!

...

- Nathan! Nathan!
- Amy... Amy... Obudź się! Amy!
- Yyy... Co... Coś się stało?- popatrzyłam w górę, ciężko dysząc.
- Nie. Nic. Ale dzięki Pezz.
- Mogę Ci zadać jedno pytanie?- no to się zaczyna...
- Of Course.- szeroki uśmiech na twarz i jedziemy!
- Kto to Nathan?-
Ha!
Wiedziałam!
Punkt dla mnie!
- Wiesz... Sam bym chciała widzieć.- westchnięcie.- Miałam bardzo dziwny sen ale nie będę Ci go opowiadać.- pogroziłam jej palcem, na obydwie się zaśmiałyśmy.
- Nie, no spoko. Rozumiem. No dobra, Ja lecę do domciu. Do zobaczenia.- wstała, podeszła do mnie i mnie przytuliła.
- Będzie mi Ciebie brakować. Papa.
- Ej! Przecież nie wychodzę na zawsze. Spokojnie niedługo będziesz miała mnie dość- zaśmiała się.
- Ciebie? Nigdy, nawet za milion lat!- powiedziałam, wstałam i razem z nią podeszłam do drzwi mojego pokoju.
- Ej czy to ni przypadkiem tekst Zayn'a w ich piosence. Czekaj... To chyba było... Best Song Ever, tak?
- Dokładnie tak! Od małego kocham zabierać my teksty. I to się chyba do tej pory nie zmieniło- i uśmiech.
Ratunku!
Usta mnie bolą!
- No nic. Ja spadam pa kochanie.
- Papa!- i wyszła.
Jak ja nienawidzę pożegnań.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Wiem, wiem. Krótki. Ale chyba teraz tak
będzie :( Pierwsze dni szkoły, a tu już
harówka. Zgadujcie, co to za nowa postać
w opowiadaniu. Ciekawe kto zgadnie.
Na bank wszyscy. To takie banalne. Ale
mam dla Was prośbę.
Zdecydujcie:
Chcecie krótkie rozdziały ale będą dodawane
częściej...
czy...
Niech będą dłuższe ale rzadziej dodawane?
Pamiętajcie Kocham Was! ♥
Powodzenia w Szkole...  :D
Szkoła... Błeeee..... :P